SARMAL

 Son zamanlardaki en büyük keyfim iletişimden uzak, erişilmez biri olmak. Hayatımın kontrolünü yeniden ellerimde hissediyorum. Bir pazar akşamı en sevdiğim çay fincanımda Lapsang Souchong tüketiyorum. Ruhumun en derinlerine bu güçlü aromayı hissettirmek için çaba sarf ediyorum. Buruk bir tadı var. Çocukluğum gibi. Tanımlayamadığım ağır bir nota bırakıyor damağımda. Ama son notası ferahlık hissi. Son notaya eriştiğim anda içimi ümit kaplıyor. Sıyrılırım diyorum. Baş edebilirim. Eskiden katlanamayıp halının altına süpürdüğüm çocukluğumu aydınlığa ulaştırabilirim. Yüzleşmeyi deneyebilirim.

Birçok insanın övgülerini eksik edemediği o yıllar benim erişkinliğimdeki acılarıma gebeydi. Anlayamadığım şeylerin arasında mesela matematik, sosyal bilgiler gibi bir de çocuk olmak çıkmıştı. Nasıl çocuk olunurdu nerden bilebilirdim ki. İçimdeki derin boşluğun esas nedeni bu zamanlarda başıma gelenler veya gelmesi gerekip de gelemeyenlerle doluydu. Öylesine karmaşık öylesine zorlu. Bu yolculukta yalnız olmayı ben seçmedim. Sevgisiz bir çocukluktu benimki. Başkalarına kızılınca birkaç tokat ve terlik fırlatmayla örselenen ve sorunların çözüldüğüne inanılan sarsıcı temellere dayalıydı. Anneme sarılmak isterdim ama o her seferinde çok bunaldığını ve biraz uzak durmam gerektiğini söylerdi ve beni kendinden uzaklaştırırdı. Sevginin de bizi kendinden uzaklaştırılan insanlarda aranacak bir şey olduğu gibi saçma bir döngünün içinde bulmuştum kendimi. Koca bir sarmal olarak ilerleyen bu olayın bir sonraki nesle aktarılması ise en doğal sonucuydu. O sarmalın başı ben değilsem de sonu ben olacaktım. Buna tüm kalbimle inandım.  

Budist tapınağındaymışçasına özüme yolculuk yapmaya çıktım. Zihnen de bedenen de arınmak istediğime karar verdim. Paketli hiçbir gıdaya elimi sürmedim. Sosyal medyalarımı kapattım, telefonla acil durumlar dışında meşgul olmadım. Müzik dinledim. Tütsüden çıkan düzensiz dumanı seyrettim. Yağmurun getirdiği hüznü ve pencereyi açtığımda içeriye doluveren soğuğu hissettim. Tüm bunlar olurken düşünmekten korktuğum anılarımı gözlerimin önünde canlandırmam ve yüzleşmem gerekiyordu. Zamanı gelmişti. Bu sarmaldan nasıl çıkacağımı izah etmem çok zor olabilir. Ama bir yerde duran erişkin Aslı'nın gücünü hatırlamam gerekiyor. Ve şimdi benliğimle bu savaşa katılmaya hazırım. Çocuk Aslı ve erişkin Aslı'nın el ele verip sarmalı bitirecek olan savaşına.