Arkadaşlıktan Bize Düşen Kırıntılar

Bazen uyku tutmayınca yazasın gelir ya tam da öyle bir şey şimdiki yaptığım.Ekranımın parlaklığını en alt seviyeye aldığım telefonumla baş başayım.Gece yarısı o dayanılmaz tükenmişlikle ne de güzel yazarım dedim.Ama çok boşladığımı bildiğimden yazı yazmayı, hemen işe koyuldum

Bugün lise arkadaşlarımla dışarıya çıktım.Hani kahkaha,eğlencenin de yanında lisede olan biten ama benim yeni bildiğim ve anlamlandırdığım o kadar çok olay çıktı ki...Bir yandan şaşkınlık bir yandan da heyecanla olan biteni dinledim.Sonra kendime durdum ve dedim 'Aslış ne de safmışsın be kızım!'İnsan arkadaşlıklarıyla büyüdüğünü anlıyor aslında.Geçmişi de geleceği de onlarda fark ediyor.Çünkü böyle uzun arkadaşlıklar da her iki kavram da mevcut 😊

Geçmişi anlamak da gelecek hakkında konuşmak da şöyle dursun asıl olan o anı yaşamak bunu öğrendim.Neden biliyor musunuz?O an yaşandığı için kıymetli,ama sadece o an o dakika o gün her ne zamansa o dilimde kıymeti var.Ertesi gün olmuş,ay olmuş,yıl olmuşsa size ne faydası dokunur?Öyle değil mi?Mutluyken mutluluğu avuç avuç depolamak,saklamak gerek.Mutsuzken,umutsuzken de ondan koşar adım uzaklaşmak gerekir.Biliyorum kimse mutsuz olmayı seçip kendine acı çektirmek istemez ama şunu bir düşünün özellikle televizyonda izlediğimiz kaç dizi mutluluk saçıyor etrafına?Nereyi açsanız orada bir hüzün,ihanet,mutsuzluk...Aklınıza gelebilecek en uç mutsuzluklar bu küçücük kutunun içinde gizli.Ve biz bu mutsuzlukları kendi mutluluğumuza dönüştürüp,hayatı oyuncak misali oynayan bir milletiz.Ben böyle dizileri izlemiyor muyum;elbette izliyorum ve her bölümün sonunda yaşadığım vakit kaybı ve onca üzüntümü silip gerçek yaşama dönmeye çalışıyorum.Zor bir durum gerçekten.Kendi derdime dert ekleyip yola devam edesim gelmiyor.O yüzden şu andan itibaren başkalarının mutsuzluklarını kendime yük edinmekten vazgeçtim.Bu arada sakın yanlış anlaşılmasın.Biraz önce burada arkadaşlık dedim güzel şey dedim şimdi onun mutsuzluğunu dert edinemem diyorum.Ama mesele o değil aslında.Asıl mesele bu duyguyu herkese aşılayabilmek.Elbette ailemden biri veya bir arkadaşım üzüldüğünde ben de onlar kadar üzülürüm orası ayrı konu.Ama yük edip taşımak ve bundan özellikle kastettiğim mutsuz olayları sürekli paylaşma isteği.Nasıl mutlulukları paylaştıkça artıyorsa;mutsuzluğu,hüznü de anlattıkça insanlara sirayet ettiririz.Bunun önüne geçin lütfen.Televizyondan duyduğunuz herhangi  kötü olayları fısır fısır herkese yetiştirmek yerine bir kere düşünün ve bırakın o konu orada kalsın ve her insanla konuştuğunuzda sizinle birlikte gelmesin.Bu düşünceleri kendime aşılarken Louise l. Hay'in çok büyük etkisi oldu bana.Kişisel gelişim kitaplarından ders edinmeyi severim.Dünya görüşümü genişlettiğine inanırım ve size de bugün bunu bulaştırmak istedim.Umarım becerebilmişimdir. 

Ve gerçek arkadaşlıklarla attığınız her kahkaha kırıntısını gelip bizimle paylaşın.Çünkü onlar günümüz dünyasında neredeyse eşi benzeri olmaz değerler.Herkese mutluluk ve arkadaşlık,sevgili,eş,dost,aile... den gelen güzelliklere kırıntıları dilekleriyle...