Benim Evim Gökyüzü Olsun

Ne zaman bitecek bu dönem diye söylenirken ben bitti gitti.Hatta şaşkınım çünkü bulunduğum yere alıştığımı ilk kez hissediyorum.Belki de hayatımın en garip yılıydı bilmiyorum.Geç de olsa gelen bahar beni benden aldı.

Güneşi görünce yerinde duramayan Aslış diye bir gerçeği içimde barındırıyorum:)Çocuk gibi gülemedikçe,hatta bazen ağlayamadıkça ne farkeder güneş,yıldız,ay...Önce gerçekten kalpten mutlu olmayı bilmek gerekiyor.Kim ne demiş ne söylemiş'leri düşünerek yaşamamalı insan.Doğan güneşe inat oturup iç karartmak da kolay iş.Tabi benim de arada yaptığım bir olay.İnsanız bir günümüz bir günümüze uymuyor.En güzeli de bu değil mi ama ne yaşayacağımızı,nasıl yaşayacağımızı bilmeden her günün tadı farklı.Bugün ne kadar mutluysam o kadar da kızgındım aslında.Arkanızı döndüğünüzde insanların bir anda konuştukları,davranışları nasıl da değişiyormuş.Ya da yapılan emrivakilerle karşılaşınca sitem etmekten kendini alamıyormuş insan.

Daha özgür hissedeyim,kendimi bulunduğum şehre ait hissedeyim diye bir evim olsun istedim.Ama kime nasip kime kısmet olacağı belli olmayan şeylerin size 'hayır oraya bakma oraya arkadaşım bakacak' ana temalı canımlarla kurulan samimiyetsiz cümlelerle kalakaldım.Uzunca süre cevap veremedim çünkü şaşırdım ve kötü bir yanıt vermek,herhangi biriyle tartışmaya girmek enerjimi alıyor.Madem ev istiyorum benim evim gökyüzü olsun benim evim güneş ve yıldızla komşu olsun.Küçük prens kitabında geçtiği gibi:

Sahibi olmayan bir elmas bulursan,o elmas senindir.Sahibi olmayan bir ada bulursan,o ada senindir.Bir buluş yaparsan patentini alırsın, buluş senin olur.Madem ki yıldızlara sahip olmak benden önce kimsenin aklına gelmedi,yıldızlar benimdir.