Gökyüzünde Yıldızdım;Kayboldum
Hayal dünyamın küçüklüğünde kayboldum.Kendimi çekip çıkarmak istesem,dışardaki her bir nesneye,objeye arkamı dönmek istesem de beceremiyorum.Ya da çok uzun zaman alacak diye zor geliyordur,kim bilir.İçimdeki sesi dinlerken kaybolmaktan korkarım.Özgür olamamaktan,kuş olup uçamamaktan ama en önemlisi hayal kuramamaktan korkarım.Ben kendimi kaybettiğimde,elimde bir kağıt karalarken bulurum.Ben beni hissetmekten vazgeçirirken,ikna yeteneğimin aslında ne kadar da zayıf olduğunu fark eder,yolumu değiştiririm.Sanki yüzlerce yıldır yaşıyormuşçasına yaşlı hisseder,elimi eteğimi tüm işlerden çekmek isterim.
Bilirim ki ne kadar çabalarsam o kadar olmazlara meylim vardır.Her neyi istersem olmayacaktır.İçimde büyüttüğüm bu koca yalana inanırım.Ben hayalperest,ben bir gezgin,sevdalanmaktan vazgeçmek istemeyen asi bir ruh.Kalp her yorulduğunda akla devrederken kendini,özlemi de nefreti de söküp atar.Kalbi parçalarken;her seferinde kızarken ona,öğrenemediği için hep istediklerinin olması için uğraştırırken ruhaniyeti bitap düşer.Kimi zaman hastadır.Yaşaması demek çarpması demek değildir.Bilse de sebeplerini sunar.Her bir hücresine mahcup düşmüştür.Oysa ki canlılığını yitirmemişçesine ne de güzel rol yapar.Yapar lakin hissizleşirken anlayamaz ne olup bittiğini.
Hep yorgun musun ey kalp!Çetrefilli yolları sen ördün.O taştan duvarları sen dizdin öylece.Söylenmekten vazgeçmemek için direndin.Basitleştiğini anladığın anda inkar ettin realist yüzüne.Bir de realisttin değil mi sen.Hiçbir şeyin arkasından koşmuyormuş hep oturup susuyormuş gibi yaptın.Bir gören olursa yahut hissederse sessizliğin altındaki savaşı,açıklayamazdın bunu.Ne de olsa yorgundun,bahanen vardı senin.En basit şekliyle kabullenmek için savaştın.Savaşta kan kaybettin,çok fazlaydı.Dirilmen için gereken süreyse seni korkutuyordu.
Sen hayatın anlamını sorgularken öylece,hastalıklı bir beyinle karşılaşabileceğini bilemezdin.
Herkes hastadır kendi içinde.Kimi duyularını kaybetmiştir,kimi en sevdiği şekilde anlatmıştır kendini,kimi sınır tanımadan herkese sırtını dönmüştür.
Ben arkama bakıp oyalanıyorum ki yeni bir duyguyu daha yaşamayayım.Hissedip,kalbe itaat edermişçesine boyun eymeyeyim.Hep bundan korkarken,gidip aklıma sığınmayayım.Realize etmek,sıkılmak ve vazgeçmek için,ruhu tazeleyip bütünleştirmek için acele etmeyeyim.Sadece bir evren bulayım;benim olsun.Bir başıma sırları çözerken,kendimden geçeyim.Her güzel anı dondurup saklarcasına,kendi gökyüzüme yıldız olurmuşçasına,yıldızların arasında kaybolurmuşçasına.
Bilirim ki ne kadar çabalarsam o kadar olmazlara meylim vardır.Her neyi istersem olmayacaktır.İçimde büyüttüğüm bu koca yalana inanırım.Ben hayalperest,ben bir gezgin,sevdalanmaktan vazgeçmek istemeyen asi bir ruh.Kalp her yorulduğunda akla devrederken kendini,özlemi de nefreti de söküp atar.Kalbi parçalarken;her seferinde kızarken ona,öğrenemediği için hep istediklerinin olması için uğraştırırken ruhaniyeti bitap düşer.Kimi zaman hastadır.Yaşaması demek çarpması demek değildir.Bilse de sebeplerini sunar.Her bir hücresine mahcup düşmüştür.Oysa ki canlılığını yitirmemişçesine ne de güzel rol yapar.Yapar lakin hissizleşirken anlayamaz ne olup bittiğini.
Hep yorgun musun ey kalp!Çetrefilli yolları sen ördün.O taştan duvarları sen dizdin öylece.Söylenmekten vazgeçmemek için direndin.Basitleştiğini anladığın anda inkar ettin realist yüzüne.Bir de realisttin değil mi sen.Hiçbir şeyin arkasından koşmuyormuş hep oturup susuyormuş gibi yaptın.Bir gören olursa yahut hissederse sessizliğin altındaki savaşı,açıklayamazdın bunu.Ne de olsa yorgundun,bahanen vardı senin.En basit şekliyle kabullenmek için savaştın.Savaşta kan kaybettin,çok fazlaydı.Dirilmen için gereken süreyse seni korkutuyordu.
Sen hayatın anlamını sorgularken öylece,hastalıklı bir beyinle karşılaşabileceğini bilemezdin.
Herkes hastadır kendi içinde.Kimi duyularını kaybetmiştir,kimi en sevdiği şekilde anlatmıştır kendini,kimi sınır tanımadan herkese sırtını dönmüştür.
Ben arkama bakıp oyalanıyorum ki yeni bir duyguyu daha yaşamayayım.Hissedip,kalbe itaat edermişçesine boyun eymeyeyim.Hep bundan korkarken,gidip aklıma sığınmayayım.Realize etmek,sıkılmak ve vazgeçmek için,ruhu tazeleyip bütünleştirmek için acele etmeyeyim.Sadece bir evren bulayım;benim olsun.Bir başıma sırları çözerken,kendimden geçeyim.Her güzel anı dondurup saklarcasına,kendi gökyüzüme yıldız olurmuşçasına,yıldızların arasında kaybolurmuşçasına.
Yorumlar
Yorum Gönder