Susma

Daha kaç can vereceğiz.Daha ne kadar ayakta dimdik duruyoruz diye yalanlar söyleyip kandıracağız kendimizi.Sadece oradan on dakika önce geçmiş canını kurtarabilmiş,her gün kullandığı o durağı bugün kullanmamış diye ne kadar şükredeceğiz?Acı çektiğimizi düşünüp sadece paylaşabildiğimizi ama aslında ateşin düştüğü yeri yaktığı gerçeğiyle ne zaman yüzleşeceğiz.Mücadele etmek için and içip yemin edenler nerede?Birinin şokunu atlamamışken bir diğer patlama haberleriyle uyanır olduk.Geceleri uyuyamaz,endişeden beynimizi kemirirken bulduk kendimizi.Yarına sağ çıkacak mıyız,sevdiklerimiz güvende mi,ne kadar böyle yüreğimiz ağzımızda yaşayacağız?En sevdiklerimize ulaşıp 'İyi misin?Dikkat et ne olur.' derken aslında verilen 'Dikkatle alakası yok ama...' diyen cümlelerin çaresizliğiyle kalplerimiz çıkmaza sürüklenecek?

Ankara'ya keyifle yaptığım kısa tatili sonlandırırken kuzenime sıkı sıkıya sarılmıştım.Trene binip gitmemden belki on dakika sonra patlamıştı bomba.Telefonlar çekmiyor,ulaşamıyor,ulaşamadıkça çıldırıyordum.Eskişehir'e geldiğim ilk anda telefona sarıldım ve ablamı aradım.İlk cümlesi 'Ben iyiyim.' olmuştu.Hıçkırarak ağlamıştım.Sadece on dakika önce oradan ayrılmıştı.Şanslıydı,yaşıyordu.Şükredebildim.Orada olup can veren insanları düşünüyordum bir yandan diğer yandan 'O iyi' deyip teselli edebildim kendimi.Bencilceydi belki de.Saatlerce susturamadım kendimi,dindiremedim gözyaşlarımı.

Tek şansımız göreceli zaman mıydı?Sahi şanslı mıydık?Neyin şansıydı?Ölen elli küsur insandan biri olmamanın mı?

Tüm bir ay boyunca kendime sordum durdum.Cevabını veremedim,hala da veremem.Ama bir şeyi biliyorum,korkmuş çaresiz bunca insanın artık daha fazla can kaybına,şehit vermeye gücü yok.Yorulduk.Annelerin yürekleri ağızlarında yaşamaktan bitap düştükleri,babasız büyüyen çocukların acıları,hayat arkadaşını yitirmiş eşleri...ülkemin güzel evlatlarının acısıyla kavrulmuş onca yürek!

Sadece sabır dileyip köşeye çekilmeyin,daha fazla can'ımızı yakmalarına izin vermeyin ne olur.