Tek Göz ile Yaşaya-bilmek
Tek gözünü kapatıp çevreyi anlamaya çalışmak yorucu bir eylem.Nesnelerin derinliğinin ifadesi daha zor.Dış dünyayla iletişim bir nebze kopuk.Farkındalık ile memnuniyetsizlik arasındaki korelasyonu daha net algılıyoruz.Yani ne kadar az farkındaysak o kadar çok memnunuz aslında değil mi.Peki isteyerek bir gözü kapalı yaşamak mümkün müdür?Evet yaşanır,belki de yaşanmak zorunda kalındığı içindir.Yine de ikili ilişkilerde bizi çıkışa götüren tek gözdür.Eksik kalmak uğruna tolere etmek zorunda kaldığımız an kapatmaya hazırız aslında.Net gözlemler sonucu vardığım bir kanı bu.Kimine göre eksik kalabilir,kimine yanlış gelebilir.Eksiktir,daha gözlemleyemediğim onca insan,onca olay varken ancak normalize edebilirim bu durumu.Yanlıştır,genelde tek göze tek kulak ve eksik dil eşlik eder.Anlayacağınız kendimi çürütebileceğimi bile bile odaklandığım konuyu savunmaya hazırım.
Öylesine bir anda kendimi çift terapisti hissedebilirim.Anne baba çocuk üçgeninde kimi zaman yaşça küçük fakat gözlem yeteneği büyük olan ufaklığı aralarına alan bir ailem oldu.Tartışmayı adet haline getirmiş fakat orda da kural ihlali-karşındakinin konuşmasına fırsat vermemek-sebebiyle başarılı olamamış bir anne ve baba.Vazgeçemem dediğim iki kıymetli insan.Kendimi tartışma ortamlarında bulduğum ilk günden bu güne kadar yaptığım eylem biraz farklılaşsa da teması değişmedi.Hakemlik yapar kimin daha haklı olduğuna karar vermeye çalışırdım çocukken.Haliyle onların gözünde de kazanan ve kaybeden taraflar olarak yansırdı bu durum.İyi bir hakim olabildim mi,onları birbirine karşı yeterince savunabildim mi bilmiyorum.Ama benim esas yapmak için çabaladığım şey aslında sadece aralarındaki sevgiyi görüp,suçlama yapmayarak sadece birbirlerini dinlemeleri oldu.Dinliyorlardı fakat ya eksik ya da yanlış anlamaya müsaitlerdi.Belki de bugün ilk kez onlarla iletişim kurarken hatalı olduklarını paylaştım.Bakmayın basit durduğuna en değerlileriniz,saygıda kusur etmeyeceğiniz iki insana hatalı olduklarını söylüyorsunuz.Evet eleştirel yaklaşınca acımasız evlat gibi durduğumun farkındayım.Önemli olan yirmi üç yıldır kurmaya çalışıp sürekli yanlış anlaşılmaların toplamını bir evlilik ettiğini düşünmesinler diye tüm bu çabam.
Kimi zaman hataları affetmek,kusurları görmezden gelmek,hatta bir an için sadece susup dinleyebilmek,anlamaya çabalamak...Tarif ettiğim tek gözlü yaşam gibi.Birbiri içine geçmiş iki farklı insanın yaşadığı tek hayat.Kimi zaman birbirine göz olmayı bilecek iki insan.Farkılar;yaradılıştan,kimyadan,fiziksel özellikler bakımından...Farklı ailelerde,farklı kurallarla,farklı okullarda...Anlayacağınız fazla analitik düşünmeye kalmadan farklı olduklarını bildikleri yine de kabul görme aşamasında sıkıntı yaşadıklarını gözlemledim.Kardeşin olduğunu bildiğin insan ile arandaki ilişki başkadır.En kuvvetli etken de aslında bulunan kan bağıdır.Aynı aile,aynı kurallar,aynı evde yaşam...Ne kadar benzerlikler içinden kopup gelsek de benzer olmadığımızı bilmeleri yeterliydi benim için.Susturmak çabasıyla konuşmak değil anladığını hissetirmek için de konuşabilmeli insan.Hatta sadece savunma yapmak için söz kavgasına girişmek en yaralayıcı olanı.Anlaşılmak için konuşmak yerine,çözümsüzlüğe ulaşmayı hedef haline getirmek kimi zaman tek gözle yaşamayı mecbur etmekten başka yol bırakmıyordu insana.Oysa hangimiz isteriz eksik duyularla yaşamayı.Neden eksik duyalım neden eksik konuşalım neden eksik görelim?Sadece çift olduğumuz için,mecburiyetlere talim olduğumuz için mi?Öncelikle saygı duyduğumuzdan emin olduğumuz için eksik duyuya yer vermemeli insan.Evet bazen öyle anlar olur ki bunu görmezden gelmeliyim dersin.Bunu sadece sevgiye atfedersin.Yanlış değil bana göre,ben de kimi zaman uyguluyorum.Tamamen karşımdakine verdiğim değerle orantılı oluyor bu fedakarlık durumu.Ki zaten birini can-ı gönülden sevip benimsediyse insan zorunluluk değil isteyerek yaptığı,yaptığı için pişmanlık duymayacağı kalıplar içine yerleşiveriyor.
Farklı olmanın,konuşarak anlaşmanın,susarak anlamanın zor olmadığını öğrendiğimiz an büyüyoruz.Dikenden çok güllerle kaplı cümlerle bir arada olabilmeniz dileğiyle.
Öylesine bir anda kendimi çift terapisti hissedebilirim.Anne baba çocuk üçgeninde kimi zaman yaşça küçük fakat gözlem yeteneği büyük olan ufaklığı aralarına alan bir ailem oldu.Tartışmayı adet haline getirmiş fakat orda da kural ihlali-karşındakinin konuşmasına fırsat vermemek-sebebiyle başarılı olamamış bir anne ve baba.Vazgeçemem dediğim iki kıymetli insan.Kendimi tartışma ortamlarında bulduğum ilk günden bu güne kadar yaptığım eylem biraz farklılaşsa da teması değişmedi.Hakemlik yapar kimin daha haklı olduğuna karar vermeye çalışırdım çocukken.Haliyle onların gözünde de kazanan ve kaybeden taraflar olarak yansırdı bu durum.İyi bir hakim olabildim mi,onları birbirine karşı yeterince savunabildim mi bilmiyorum.Ama benim esas yapmak için çabaladığım şey aslında sadece aralarındaki sevgiyi görüp,suçlama yapmayarak sadece birbirlerini dinlemeleri oldu.Dinliyorlardı fakat ya eksik ya da yanlış anlamaya müsaitlerdi.Belki de bugün ilk kez onlarla iletişim kurarken hatalı olduklarını paylaştım.Bakmayın basit durduğuna en değerlileriniz,saygıda kusur etmeyeceğiniz iki insana hatalı olduklarını söylüyorsunuz.Evet eleştirel yaklaşınca acımasız evlat gibi durduğumun farkındayım.Önemli olan yirmi üç yıldır kurmaya çalışıp sürekli yanlış anlaşılmaların toplamını bir evlilik ettiğini düşünmesinler diye tüm bu çabam.
Kimi zaman hataları affetmek,kusurları görmezden gelmek,hatta bir an için sadece susup dinleyebilmek,anlamaya çabalamak...Tarif ettiğim tek gözlü yaşam gibi.Birbiri içine geçmiş iki farklı insanın yaşadığı tek hayat.Kimi zaman birbirine göz olmayı bilecek iki insan.Farkılar;yaradılıştan,kimyadan,fiziksel özellikler bakımından...Farklı ailelerde,farklı kurallarla,farklı okullarda...Anlayacağınız fazla analitik düşünmeye kalmadan farklı olduklarını bildikleri yine de kabul görme aşamasında sıkıntı yaşadıklarını gözlemledim.Kardeşin olduğunu bildiğin insan ile arandaki ilişki başkadır.En kuvvetli etken de aslında bulunan kan bağıdır.Aynı aile,aynı kurallar,aynı evde yaşam...Ne kadar benzerlikler içinden kopup gelsek de benzer olmadığımızı bilmeleri yeterliydi benim için.Susturmak çabasıyla konuşmak değil anladığını hissetirmek için de konuşabilmeli insan.Hatta sadece savunma yapmak için söz kavgasına girişmek en yaralayıcı olanı.Anlaşılmak için konuşmak yerine,çözümsüzlüğe ulaşmayı hedef haline getirmek kimi zaman tek gözle yaşamayı mecbur etmekten başka yol bırakmıyordu insana.Oysa hangimiz isteriz eksik duyularla yaşamayı.Neden eksik duyalım neden eksik konuşalım neden eksik görelim?Sadece çift olduğumuz için,mecburiyetlere talim olduğumuz için mi?Öncelikle saygı duyduğumuzdan emin olduğumuz için eksik duyuya yer vermemeli insan.Evet bazen öyle anlar olur ki bunu görmezden gelmeliyim dersin.Bunu sadece sevgiye atfedersin.Yanlış değil bana göre,ben de kimi zaman uyguluyorum.Tamamen karşımdakine verdiğim değerle orantılı oluyor bu fedakarlık durumu.Ki zaten birini can-ı gönülden sevip benimsediyse insan zorunluluk değil isteyerek yaptığı,yaptığı için pişmanlık duymayacağı kalıplar içine yerleşiveriyor.
Farklı olmanın,konuşarak anlaşmanın,susarak anlamanın zor olmadığını öğrendiğimiz an büyüyoruz.Dikenden çok güllerle kaplı cümlerle bir arada olabilmeniz dileğiyle.
Yorumlar
Yorum Gönder