Bir Umut

Uzun zamandır üzerinde düşündüğüm bir konu var.Ne zaman aydınlanır ne zaman gün ışığıyla kavuşur bilinmez,somut adımlarımı onun için atıyorum.Tamamen katkı odaklı yaşamak belki can sıkıcıdır.Şu sıralar gönlüm neyi istiyorsa modunda oradan oraya koşturuyorum.Keyif alıyorum.Böylelikle insanlarla da keyifli sohbet,kaliteli ilişkiler kuruyorum.Yaşadığımızı hissettiğimiz her anı paylaşarak 'İşte,geleceğin şimdiden daha güzel olacağını hayal etmek bizim elimizde.Veyahut durup düşünmek,saatlerce takılmak bir konuya,bir şahsa yine bizim elimizde.'Peki ya her zaman dinler mi kalbimiz aklımızı?Mantığa sığmasa da gerçeklikten çok uzak da olsa istediğimiz her zerreye hakkını vermek mutlu ediyor beni.Doğrularımla,yanlışlarımla,eksiklerimle,hatalarımla,kahkahalarım,gözyaşlarımla ben oldum.Eğer 'hiç' olmak isteseydim zaten tüm bunlara gerek duymazdım.Ya da öylesine bir hayat işte geçmişi unut geleceğe arkanı dön de diyebilirdim.Bir gün olsun bile hayallerime sırt çevirdiğimde,asıl ihaneti kendime yaptığımı biliyordum.Oysa bilmek ile öğrenmek farklı şeylermiş.Gün geçti,büyüyünce anladım.O kadar büyüdüm ile başlayan cümleler kurarken bile,çocuğum aslında nasıl alırım tüm bu sorumluluğu diye haykırıyordum.Ruhum çocuktu benim.Kimi zaman alıştıklarımdan vazgeçince ağlayan,hayaller kurup olmasını beklerken homurdanan,olmayan şeylerin de arkasını ararken hep çocuktum.
Bu ruhu en derinlerinde yaşatan birini tanıyorum.Çok eskilerde kalmış,beni belki unutmuş ama ne zaman gelsem aklına benzer şeyleri anımsarız,eminim.Çünkü ben onun çocuk ruhunu çocukken tanıdım.En saf ve savunmasız haliyle karşımdaydı.Ne zaman ne tepki vereceğini bilemezdim,hep şaşırtırdı beni.Hayal perest yıllardı,reddetmeyi öğrendiğimi düşünmüştüm oysa sadece bu duyguyu biliyordum.Henüz derinliğine erişememiş,belki yıllar sonra anımsadığımda o günlere bu kadar kolay gidebileceğimi hesap etmemiştim.
Memlekette olmanın verdiği etkiyle,o güzel çocukluğuma geri dönmem hiç zor olmadı.Konuştukça konuştum.Kardeşime anlatıyor,susmak bilmiyordum.On dört yaşında daha ne kendini ne başkasını tanıyıp çözümleyebilecek zararsız ama bir o kadar saf biriydim.Halbuki kalp kırmıştım.İncinmekten korktuğum kadar incitmeye meyilliymişim.Bunu zamanla öğrenecektim.Bildiğim tek şey içim huzursuzdu,mutsuzlukla doluydu.Yapmam gerekeni yaptığım halde neden mutsuzdum?
Belki şu an bu yazıyı okuyorsun,ya da hiç açıp bakmadın,bakmayacaksın.Ama ben derinlerde bir yerde seni sakladığımı biliyor, belki de ilk kez bunca zaman sonra itiraf edebiliyorum.Bu kadar duygunun içinde yapabileceğim en manidar şey seni selamlamak olabilir 'çocuksu ruhlu çocuk'.