İlk Tanışma Demeyin
Hayatta insanlara karşı kendimi sorumlu hissettiğim bir şey var benim için;insanlara yardımcı olabilmek.İyi düşünceli ve herkesi kendi gibi saf biri sanan bir insandım ama işte şimdi öyle değilim.Neden dediğinizi duyar gibiyim.Ne zaman iyi niyetle yardımcı olmaya çalışsam kendimi komik ve gereksiz bir durumun içinde buluyorum o yüzden kendi kendime bir karar aldım;önce insanların niyetini anlamaya çalış en azından anlayamasan bile herkese kendinmiş gibi yaklaşma.Öncelikle mesafeli olmasını bil.Ve karşındaki insan nasıl davranıyorsa sen de ona öyle davranmaya çalış.Tabi ki bunları yazarken çirkeflikten,kötülükten bahsetmiyorum.En azından ilk tanışmada saygılı ama gereksiz samimiyetten arınmış bir hale bürünmelisiniz.Öyle olmalısınız ki karşınızdakiyle aranızda yaş farkı varsa bunu anlasın.Kendime ders çıkardım kendi hayatımdaki anılardan aslında.Artık kafamda sabit,belli olan şeyler var.
Her ne kadar insanları sevsem de daha mesafeli olmayı elden bırakmamaya çalışıyorum.Ve kendimi gerçekten böylelikle olgunlaştığıma inandırıyorum.Artık hayatla arama insanları değil de mesafeleri göze alacak kadar güçlü ve büyümüş olduğumu düşünüyorum.Bu da beni insan ilişkileri konusunda cesaretlendiriyor.
Aslında tüm bunları bana böyle düşündürmeyi başaran bir mesaj oldu.Bugün üniversite tercihleri açıklandı ve bir arkadaşımın arkadaşı benimle aynı üniversitede aynı bölümde olduğunu söyleyip bilgi almak istedi.İnanın ki tüm bu başta yazdıklarımı çok kısa bir sürede hissettim.Yine de ne çok ön yargı ne de fazla samimiyet pek hoş değil.
Daha önceden derin düşündüğümü bilirdim de bu denli derin düşündüğümün pek farkında değildim sanırım.İnce fikirli olmak bazen iyi ama çoğu zaman da iyi değil.Buna son zamanda ince ayarlı insan demişler.Biraz komik gelse de ne tatlı bir deyim değil mi.
Şimdilik kendime bir kafa tatili verip yeni yol arkadaşımla devam edeceğim.Bu sefer Ahmet Ümit'ten Beyoğlu'nun En güzel Abisi kitabıyla baş başayım.Kitabın ilerleyen sayfalarında blogumda bununla ilgili yorumlarımı paylaşacağım.Her ne kadar bu kadar büyük bir üstadı yorumlamak bana düşmese de...
Her ne kadar insanları sevsem de daha mesafeli olmayı elden bırakmamaya çalışıyorum.Ve kendimi gerçekten böylelikle olgunlaştığıma inandırıyorum.Artık hayatla arama insanları değil de mesafeleri göze alacak kadar güçlü ve büyümüş olduğumu düşünüyorum.Bu da beni insan ilişkileri konusunda cesaretlendiriyor.
Aslında tüm bunları bana böyle düşündürmeyi başaran bir mesaj oldu.Bugün üniversite tercihleri açıklandı ve bir arkadaşımın arkadaşı benimle aynı üniversitede aynı bölümde olduğunu söyleyip bilgi almak istedi.İnanın ki tüm bu başta yazdıklarımı çok kısa bir sürede hissettim.Yine de ne çok ön yargı ne de fazla samimiyet pek hoş değil.
Daha önceden derin düşündüğümü bilirdim de bu denli derin düşündüğümün pek farkında değildim sanırım.İnce fikirli olmak bazen iyi ama çoğu zaman da iyi değil.Buna son zamanda ince ayarlı insan demişler.Biraz komik gelse de ne tatlı bir deyim değil mi.
Şimdilik kendime bir kafa tatili verip yeni yol arkadaşımla devam edeceğim.Bu sefer Ahmet Ümit'ten Beyoğlu'nun En güzel Abisi kitabıyla baş başayım.Kitabın ilerleyen sayfalarında blogumda bununla ilgili yorumlarımı paylaşacağım.Her ne kadar bu kadar büyük bir üstadı yorumlamak bana düşmese de...
Yorumlar
Yorum Gönder