Sonbaharın Getirdiği İnce Hüzün
Uzun zamandır vakit ayıramadığım ya da ihmal ettiğim benliğimi kaybettiğimi hissettiğim an;sığındığım liman burası oldu.Her zaman limanım burasıydı ama bu sefer farklı.Aklımda gezinen örümceklerle yaşamak kadar zoru olmadı.Geçmişi yaşatmayı,tekrardan düşünüp sorgulamayı sevmem.Neden sonuç bulmadan yoluma devam edemiyorum.Yapılacaklar listemde sadece yaşamımı sürdürecek kadar yemek yemek,stajı geçebilmek,sorumluluklarımı yerine getirmek.
Benim dünyamın küçüklüğünden midir yoksa evrenin bu denli büyüklüğünden midir bilinmez,garip kaldım bu şehirde.Her sene Ekim ve Kasım aylarında hep bu duyguyu hissediyorum.Sonbahar ile vedalaşıp kışın gelişinin hüznü çöküyor kimi zaman üstüme.Yazdıkça,azalır belki diyorum.Diyorum da inanmıyorum bazen.Bu aylar geçmeden,bitmeden düzelmiyor.Belki de paylaşacaklarımı burada anlatmakla bitirmesem de birilerine zırvalasam,susmasam.Bazen konuşmayı bu kadar çok istesem de bazen susmak,alabildiğince susmak istiyorum.Susamadıklarımla yaşamak da zor geliyor bana.Paylaşacak kadar samimi ve yakın bulduğum insanları aldım arkama.Asıl mutlu eden şey bu oluyor benim için.Güvendiğim,inandığım,iletişim kurabildiğim insanların sohbetinin akıcılığından anlıyorum gerçek samimiyeti.
Konuştuğumuz kadar anlaşıyoruz,ama öyle değil aslında konuşmadıklarımızı da paylaşmaktan çekindiğimiz o ufak anlarda göz temasıyla açıklıyoruz.Her şey böylesine netken,zorlaştırmak da nereden çıkıyor diye düşünüyoruz.Düşünmek bizi sadece yormaktan ibaret bir eylem aslında.Kolaylaştırmak istediklerimizi de yokuşa sürüyor.Mantığımızın esiri olduysak eğer kurtuluşumuz hepten zor.Böylesine yoğun duygularla kafa patlatmak için ideal bir gün.Gün sona ermek üzere,ışıklar sönünce,uykuya dalınca unutacağımız belki unutmayacağımız,aklımızın bir köşesinde hep kalacak detaylar...Boğulmamak için dışarı çıkıp hava almak gerek.Farklı insanlar ve sohbetleri bir araya gelip kesişimde kalmak,Soğuğu tenimizde hissettiğimiz her anı geride bırakıp,güneşli günlerin hayalini kurmak,kurdukça güneşe yaklaşabilmek dileğiyle...
Benim dünyamın küçüklüğünden midir yoksa evrenin bu denli büyüklüğünden midir bilinmez,garip kaldım bu şehirde.Her sene Ekim ve Kasım aylarında hep bu duyguyu hissediyorum.Sonbahar ile vedalaşıp kışın gelişinin hüznü çöküyor kimi zaman üstüme.Yazdıkça,azalır belki diyorum.Diyorum da inanmıyorum bazen.Bu aylar geçmeden,bitmeden düzelmiyor.Belki de paylaşacaklarımı burada anlatmakla bitirmesem de birilerine zırvalasam,susmasam.Bazen konuşmayı bu kadar çok istesem de bazen susmak,alabildiğince susmak istiyorum.Susamadıklarımla yaşamak da zor geliyor bana.Paylaşacak kadar samimi ve yakın bulduğum insanları aldım arkama.Asıl mutlu eden şey bu oluyor benim için.Güvendiğim,inandığım,iletişim kurabildiğim insanların sohbetinin akıcılığından anlıyorum gerçek samimiyeti.
Konuştuğumuz kadar anlaşıyoruz,ama öyle değil aslında konuşmadıklarımızı da paylaşmaktan çekindiğimiz o ufak anlarda göz temasıyla açıklıyoruz.Her şey böylesine netken,zorlaştırmak da nereden çıkıyor diye düşünüyoruz.Düşünmek bizi sadece yormaktan ibaret bir eylem aslında.Kolaylaştırmak istediklerimizi de yokuşa sürüyor.Mantığımızın esiri olduysak eğer kurtuluşumuz hepten zor.Böylesine yoğun duygularla kafa patlatmak için ideal bir gün.Gün sona ermek üzere,ışıklar sönünce,uykuya dalınca unutacağımız belki unutmayacağımız,aklımızın bir köşesinde hep kalacak detaylar...Boğulmamak için dışarı çıkıp hava almak gerek.Farklı insanlar ve sohbetleri bir araya gelip kesişimde kalmak,Soğuğu tenimizde hissettiğimiz her anı geride bırakıp,güneşli günlerin hayalini kurmak,kurdukça güneşe yaklaşabilmek dileğiyle...
Yorumlar
Yorum Gönder