Eksik Şehirde Kahve Kokusu

Kahve tek başına giden bir içecek değildir.Yalnızların şikayet ettiği bir konu.Ne kadar yalnız olursanız olun kahvesiz de yaşam düşünemezsiniz.Sohbet,muhabbet tabii biraz da dedikodu ekleyelim;muhteşem bir karışıma 'merhaba'.

Yalnızlık duygusal bir iştir.Aynı zamanda da çok ciddidir.Yaşadığınız yerde hissettiğiniz yalnızlık ise tamamen arkadaşlarla ilgili.İsterseniz Paris,isterseniz İstanbul;yaşanan mekanı mekan yapan şeydir kurulan arkadaşlıklar.Güzel bir sohbetle içilen kahvelerle ölçeriz mutluluğumuzu kimi zaman.Yaşanılan zaman diliminde,biriken binlerce anıyla yola devam ederiz.En büyük kazançtır bu.Anı biriktirmek kadar anı yaşamayı da unutmadan alabildiğine özgür üniversite yaşantısında tek başına hissetmek adil midir?Sorgulamak,merak etmek işe yaramasa da aklımızı kurcalar işte.Hep geriye dönmek yerine ileriye bakmak,düşündükçe gülümsemek isteriz ama kolay mıdır?En zorudur hem de.Lise yıllarımı özlemle anarım.Kurduğum arkadaşlıkları,sohbetleri hatırlayıp hüzünlenirim.Nerede olursak olalım eğlenmesini bildiğim insanlardır beni mutlu eden.Araya zaman girse de konuştuğumuzda bıraktığımız yerde kalabilen insanlarla paylaşırım kahvemi de sohbetimi de.Şimdilerde kimseyle paylaşamaz oldum kahvemi.Şehrimdeki eksik ışıklar yansın.Eksilmeden aksine kahkahalarıma daha da enerji katarak yolumda ilerlemek istiyorum.Saçmaladığımda benimle gülebilen insanlarla birlikte olmak,onlarla sırlarımı paylaşabilmeyi ümit ediyorum.Gerçeklikle hayal arasındaki köprüden geçmem için çaba gösteren güzel insan sana da teşekkürlerimi sunuyorum.