İçimizdeki Kaşif

Mutlu olmak seçilerek yapılacak bir şey değil.İçten bir duygu bu.Benim maskeleyemediğim tek duygu diyebilirim.Kızgınlığımı.üzüntümü bir şekilde kapatıp;hiçbir şey olmamış gibi yoluma bakarım.Ama mutluysam gülmeden nasıl dururum.
Kocaman kahkahalarımı içime atmak huyum olmadı.Çocuk ruhlusun diye söylenip durur bazen annem.Ama ben bu ruhla öylesine bütünleşmişim ki kendimi yadırgamıyorum.Farklı ortamlara girdiğimde sıkıntı oluyor mu acaba?Evet bunun bazen düşünüyorum ama kimse için kendimi yargılayıp bu konuda eleştirmeye çalışamam.Fazla megaloman bir sözcük gibi gelse de hepimiz için geçerli bir felsefe.Anlaşmak istersin insanlarla ama herkesi sevemezsin işte.Sevebilmek için farklı mı davranırsın yani?Davranmamak gerek.İnsan neyse o olmalı,dobra olmalı.Yapı meselesi diyorsunuz ama derinlerde hep başkasını değiştirme çabası yatıyor.İnsan kendini değiştirmek istemez ki.Sevdiği  huylarını neden farklı bir açıyla törpüleyip sunsun.Kendimizi ne zaman olduğumuz gibi kabul edebilirsek o zaman karşımızdakine de öyle davranıyoruz.Kısaca kısıtlamak gibi sıkıcı bir eylemi pas geçiyoruz.
Hayat bu kadar kolaylaştırılan bir tutkuyken,kelepçe takıp yaşamak akıl karı değil.Duygularını bastırıp saklamak kadar zor bir işi yapmaya heveslenmek ise hiç mi hiç akıl karı değil.
Ben kocaman kahkahalarımı dünyaya daha fazla nasıl sığdırırım, kimlerle paylaşabilirim diye düşünürüm.Düşünmedim ama beni mutlu eden şeyleri keşfettim diyelim.Gülen gözler olsun.Dondurma yerken çocuk gibi ağzımı yüzümü batırayım.Yeter ki hep çocuk kalsın ruhum,ben yaşlanmaya da razıyım.Sonu görünmeyen de bir kalp olsun en sarısından.Güneş kadar sarı...
Güneşi de sarıyı da sevmenin tutkuma dahil olduğunu keşfettim.Yer yüzündeki sayısız duygumu merak edip koyuldum işe.Bitmek bilmeyen bir serüven bu.İçinizdeki kaşifi bulun,güzel de bir harita çizin.Bu hayat sizin.Serüvenlere doyarak yaşamak dileğiyle.